Bitterzoet. Hedon. Annabel. HMH. Down The Rabbit Hole. Lowlands. ZiggoDome. Wat begon als een gezellige eenmalige reünie voor Rico & Sticks liep eigenlijk compleet uit de klauwen. De #OpgezwolleTotNu-shows van de twee rappers bevestigden twee dingen: zet Rico & Sticks samen op een podium en de avond wordt vanzelf legendarisch. En ten tweede: Opgezwolle overbrugt iets veel breders dan slechts een generatie binnen de vaderlandse hiphop.
Dit jaar viert Spinvis, het alias van Erik de Jong, alweer zijn derde lustrum als artiest, een jubeljaar dat luister wordt bijgezet met het verschijnen van zijn vierde langspeler ‘Trein Vuur Dageraad’. Een album waarmee hij zichzelf overtreft, zo stelde een toonaangevende Belgische journalist. Een boute stelling, gezien het de opvolger is van het buitengewoon goed ontvangen ‘Tot Ziens Justine Keller’ en Spinvis’ eerdere platen stuk voor stuk ‘goud’ zijn geworden (het debuut is inmiddels zelfs ‘platinum’).
Bassist Peter Hook heeft met zowel Joy Division als New Order de landkaart van pop voorgoed veranderd. Met zijn huidige band The Light heeft ‘Hooky’ een simpele missie: het oeuvre van beide bands levend houden. Van Joy Division’s legendarische Closer tot New Order’s Power, Corruption & Lies, Peter Hook & The Light leggen bij elke tournee de focus op een nieuwe plaat.
Met zijn twee meter acht, wilde haardos en vloeiende baard lijkt de Nederlandse pianist Joep Beving wel een vriendelijke reus uit een sprookjesboek voor kinderen. Maar zijn spel – breekbaar, sfeervol en melancholisch – markeert hem als de zachtste der reuzen, die met delicate melodieën de ziel verzachten in deze moeilijke tijden. Joep’s muziek is het tegenmiddel van die hectische wereld van onzekerheid en angst – een soundtrack voor een meer zachtaardige, hoopvolle toekomst.
Zes albums na zijn debuut en vele nationale en internationale rockclub- en festivaltournees verder, gaat Blaudzun dit najaar voor het eerst het theater in. Niet met zijn hele band, maar in kleiner verband. Terug naar de basis, terug naar hoe hij tien jaar geleden op de Nederlandse en Vlaamse podia begon.
Je kunt de carrière van Douwe Bob (24) gerust een jongensboek noemen. Een jongensboek waarin de hoogtepunten elkaar in een bizar hoog tempo opvolgen. Het ene hoofdstuk nog mooier dan het andere. En dan? Dan is het toch een keer tijd voor gas terug. Of: Slow Down, zo je wilt. En dus besloot Douwe dat hij een romantisch programma wil brengen met een strijkorkest én je vijfkoppige band.
Warhaus is het nieuwe project van Maarten Devoldere, het linkerbrein achter Vlaamse indiepop-vedetten Balthazar. Balthazar ging altijd een, relatief gezien, democratisch samenwerkingsproces aan, terwijl Warhaus het tegenovergestelde is. Bij Warhaus laat Devoldere doelbewust zijn ego ontketenen, om meer creatieve risico’s nemen.
Zangeres en multi-instrumentalist Lisa Hannigan heeft vorig jaar met ‘At Swim’ haar meest experimentele plaat tot dusver gemaakt. Na het succes van haar vorige album ‘Passenger’ uit 2011, belandde de Ierse songwriter een beetje tussen wal en schip, rondtrekkend tussen Londen en Parijs op zoek naar inspiratie. Het bevrijdende aanknopingspunt kwam onverwachts: ze kreeg een mailtje van Aaron Dessner van The National met de vraag om samen te werken.
Na de dood van Chris Cornell besef je hoeveel het werk van de grunge-iconen verankerd ligt in de originele bands die deze tijdgeest bepaalden. Gelukkig wandelt Mark Lanegan nog onder ons. De voormalige zanger van The Screaming Trees is wat dat betreft een uitzondering op die regel.
JP Cooper is naast zijn performance tijdens de liveshows van The Voice Of Holland vooral bekend geworden dankzij de pophits September Song en het dansbare Perfect Strangers (in samenwerking met Jonas Blue). Door zijn verschijning (dreadlocks, baard en rastahoed) verwacht je eigenlijk een zomers reggaegeluid, maar niets is minder waar. De charmante zanger maakt juist fijne soulvolle en zomerse popsongs in de lijn van Ed Sheeran en Ben Harper.
De piano is de beste vriend van Benjamin Clementine. De singer-songwriter en poëet kan weliswaar geen noot lezen, de muzikaliteit stroomt letterlijk door zijn aderen als geconcentreerd hemelvuur. Een intensiteit die doet denken aan artiesten als Nina Simone en Antony and The Johnsons, gezongen met dezelfde stroom van bewustzijn zoals Jacques Brel dat deed. Als artiest is Clementine even fascinerend als ongrijpbaar.
De vintage soul van Charles Bradley lijkt in de gouden gloriejaren zestig geboren te zijn maar de laatbloeier was de zestig al gepasseerd toen hij in 2011 debuteerde met het bejubelde album ‘No Time For Dreaming’. Een nieuwe soulster in de doorleefde stijl van Otis Redding, Wilson Pickett en Percy Sledge was geboren.
Drie jaar geleden brak SOHN door met zijn briljante Tremors, een fraaie en gelaagde elektro-R&B plaat die eens te meer bewijst dat hitgevoeligheid en het gewaagde experiment elkaar niet hoeven uit te sluiten. Met liedjes als Artifice en The Wheel vangt de in Oostenrijk wonende Brit een prachtige sound van onderkoelde drummachines en analoge synths, soms bijna geometrisch qua karakter.
Follow us