Whispering Sons
post-punk
Het was van de duistere jaren ’80 geleden dat zwartzakkerij nog eens bejubeld én bekroond werd op Humo’s Rock Rally. (Ingetogen dan wel, want vleermuizen kunnen niet luid applaudisseren.) Deze nerveuze reïncarnatie van Joy Division klinkt even desolaat als Anne Clark in haar verlaten metropool. Ijzige synths en drums die klinken alsof ze opgenomen zijn door te hameren op buizen in de gezellige staalfabrieken van het Ruhrgebied. Koud, glashelder en toegediend met messcherpe precisie voor ongebreideld en geoorloofd gewentel in de schoonheid die ellende heet.