Shame

Ze zijn jong, piepjong, en dat hoor je. Niet omdat ze maar drie van hun zes snaren weten te gebruiken of gisteren pas The Doors hebben ontdekt, maar omdat de goesting voor revolte er van af spat. Er wordt op de drums gemept met bravoure en in de micro gespuugd alsof punk nooit gestorven is, zoals de stickers beweren. Maar vijf maal negentien jaar resulteert toch al in het aanzienlijke cijfer 95, misschien ook meteen de reden waarom dit Londens zootje ongeregeld wegkomt met spoken word, inclusief hautain Brits accent (niets om je zorgen over te maken, het is best sexy) en de roddel de ronde gaat dat ze momenteel bij de beste live bands van de Britse hoofdstad horen.