Tinariwen is een groep Malinese Toearegmuzikanten, die begin jaren tachtig werd gevormd in een Libisch vluchtelingenkamp. Hun hypnotiserende woestijnblues is even zalvend als bezwerend: elektrische gitaren, bas en percussie stuwen de nummers voort, vaak samen gezongen, in een onophoudelijke drive. Daarmee creëert de groep een herkenbare sound waar een geweldige kracht vanuit gaat. Tinariwen zette in 2002 de Afrikaanse woestijnrock op de (wereld)kaart met het album The Radio Tisdas Sessions. Sindsdien brachten de leden van Tinariwen nog vijf albums uit, stonden ze op festivals als Glastonbury, Coachella en Roskilde en wonnen ze meerdere awards, waaronder een Grammy voor Best World Music Album.
Tinariwen neemt zijn albums het liefst op in de woestijn van thuisland Mali, maar de onstabiele politieke toestand aldaar maakt het al een aantal jaar niet mogelijk om een nieuw album op te nemen. Week de band voor album nummer zes Emmaar nog uit naar de Verenigde Staten, Elwan – dat in februari verscheen en waar o.a. Kurt Vile, Matt Sweeney en Mark Lanegan aan meewerkten – is opgenomen onder een canvas zeil tussen de zandduinen van M’Hamid in Marokko. Dus dat gritty geluid met zand in de groeven? Ja… grote kans dat het echt zand is.
De laatste jaren kun je vaststellen dat Nederland compleet in de ban is van de beste neopsychedelica. Een zo’n geweldige nieuwkomer uit dat vaatje is The Mysterons. De band wist het afgelopen jaar op belangrijke festivals Lowlands, Motel Mozaïque en Le Guess Who? zwaar te imponeren met hun stijlvolle retro-chic pop. Qua geluid put de band achteloos uit nevelige Italiaanse westernsoundtracks, fragmentarische triphop en de onmiskenbaar groovende slagkracht van Led Zeppelin.